ማህበራዊ ጭንቀት ባለው ሰው ሕይወት ውስጥ አንድ ቀን

ይዘት

• እፎይታ ማግኘት

እኔ በ 24 ዓመቴ በይፋ ማህበራዊ ጭንቀት እንዳለብኝ ታወቀኝ ፣ ምንም እንኳን ዕድሜዬ ከ 6 ዓመት ገደማ ጀምሮ ምልክቶችን እያሳየሁ ነበር ፡፡ አስራ ስምንት ዓመት ረጅም እስራት ነው ፣ በተለይም ማንንም ባልገደሉበት ጊዜ ፡፡

በልጅነቴ “ስሜታዊ” እና “ዓይናፋር” ተብዬ ተሰየመኝ ፡፡ የቤተሰብ ስብሰባዎችን ጠላሁ እና አንድ ጊዜ እንኳን “መልካም ልደት” ሲዘመሩልኝ አለቀስኩ ፡፡ ማስረዳት አልቻልኩም ፡፡ የትኩረት ማእከል መሆኔ ምቾት እንደማይሰማኝ አውቃለሁ ፡፡ እና እኔ እንዳደግኩ “አብሮኝ” አብሮኝ አድጓል። በትምህርት ቤት ውስጥ ሥራዬን ጮክ ብሎ እንዲያነቡ ወይም ለጥያቄ መልስ እንዲሰጡ መጠየቄ መፍረስ ያስከትላል። ሰውነቴ ቀዘቀዘ ፣ በንዴት እደማለሁ እና መናገር አልቻልኩም ፡፡ ማታ ፣ የክፍል ጓደኞቼ በእኔ ላይ የሆነ ችግር እንዳለ የሚያውቁ ምልክቶችን በመፈለግ በዚያ ቀን ያገኘኋቸውን ግንኙነቶች በመተንተን ለሰዓታት አጠፋለሁ ፡፡

ፈሳሽ በሚለው መተማመኔ አልኮል በሚባል አስማታዊ ንጥረ ነገር ምክንያት ዩኒቨርሲቲ ቀላል ነበር ፡፡ በመጨረሻም በፓርቲዎች ላይ መዝናናት እችል ነበር! ሆኖም ፣ ጥልቅ መፍትሄ ይህ መፍትሄ አለመሆኑን አውቅ ነበር ፡፡ ከዩኒቨርሲቲ በኋላ በሕትመት ሥራ ላይ የሕልም ሥራ አገኘሁና ከገጠር መንደሬ ተነስቼ ወደ ሎንዶን ወደ ታላቁ ዋና ከተማ ተዛወርኩ ፡፡ ደስ የሚል ስሜት ተሰማኝ ፡፡ በእርግጥ አሁን ነፃ ነበርኩ? እስከ ሎንዶን ድረስ “እሱ” አይከተለኝም ነበር?

በምወደው ኢንዱስትሪ ውስጥ በመስራቴ ለአጭር ጊዜ ደስተኛ ነበርኩ ፡፡ እዚህ ክሌር “ዓይናፋር” አይደለሁም ፡፡ እኔ እንደማንኛውም ሰው ስም-አልባ ነበርኩ ፡፡ ሆኖም ከጊዜ በኋላ የኋላ ታሪክ ምልክቶች ሲመለሱ አስተዋልኩ ፡፡ ምንም እንኳን ሥራዬን በጥሩ ሁኔታ ብሠራም ፣ አንድ የሥራ ባልደረባዬ ጥያቄ በጠየቀኝ ቁጥር በራስ የመተማመን ስሜት ይሰማኝ ነበር ፡፡ የሰዎችን ፊት ሲያነጋግሩኝ ተንት I ነበር ፣ እና በእቃ ማንሻ ወይም በኩሽና ውስጥ ወደማውቀው ሰው መጋጨት ፈርቼ ነበር ፡፡ ማታ ማታ እራሴን ወደ ብስጭት እስክሰራ ድረስ በሚቀጥለው ቀን እጨነቅ ነበር ፡፡ ደክሞኝ እና ያለማቋረጥ ጠርዝ ላይ ነበርኩ ፡፡

ይህ የተለመደ ቀን ነበር-

ከቀኑ 7 ሰዓት እኔ ነቃሁ እና ለ 60 ሰከንዶች ያህል ፣ ሁሉም ነገር ደህና ነው ፡፡ ከዚያ ፣ በሰውነቴ ላይ እንደሚወዛወዝ ማዕበል ይመታል ፣ እና እኔ ብልጭ አለ። ሰኞ ጠዋት ነው እና እኔ ለመቋቋም አንድ ሳምንት ሙሉ ሥራ አለኝ ፡፡ ስንት ስብሰባዎች አሉኝ? አስተዋፅዖ ማድረግ ይጠበቅብኛል? የሆነ ቦታ ባልደረባዬ ውስጥ ብገባስ? የምንነጋገርባቸውን ነገሮች እናገኛለን? ሀሳቦችን ለማደናቀፍ በመሞከር ታምሜ ከአልጋዬ ላይ ዘልዬ ይሰማኛል ፡፡

ከቀኑ 7 30 ከቁርስ በላይ እኔ ቴሌቪዥን እመለከታለሁ እና በጭንቅላቴ ውስጥ የሚመጣውን ጩኸት ለመግታት በጣም እሞክራለሁ ፡፡ ሀሳቦቹ ከእኔ ጋር ከአልጋ ላይ ዘለው ዘለሉ ፣ እናም እነሱ የማያቋርጡ ናቸው። “ሁሉም ሰው እንግዳ እንደሆንክ ያስባል። ማንም የሚያናግርዎ ከሆነ ማላብ ይጀምራል። ” ብዙ አልበላም.

ከቀኑ 8 30 መጓጓዣው እንደማንኛውም ጊዜ ገሃነም ነው። ባቡሩ ከመጠን በላይ እና በጣም ሞቃት ነው። እኔ ብስጭት እና ትንሽ ፍርሃት ይሰማኛል ፡፡ ልቤ እየመታ ነው እና እንደ ዘፈን በጭንቅላቴ ውስጥ ባለው ዑደት ላይ “ደህና ነው” እየደጋገምኩ እራሴን ለማዘናጋት በጣም እሞክራለሁ ፡፡ ሰዎች ለምን አፈጠጡብኝ? እንግዳ ነገር እያደረግኩ ነው?

9:00 ሰዓት የሥራ ባልደረቦቼን እና ሥራ አስኪያጆቼን ስቀበል ይንቀጠቀጣል ፡፡ ደስተኛ መስሎኝ ነበር? ለምን የምለውን አስደሳች ነገር በጭራሽ ማሰብ አልችልም? ቡና እፈልጋለሁ ብዬ ይጠይቃሉ እኔ ግን እምቢ አልኩ ፡፡ የአኩሪ አተር ላቲን በመጠየቅ ለራሴ የበለጠ ትኩረት ላለመሳብ ምርጥ ፡፡

9:05 ጥዋት የቀን መቁጠሪያዬን ስመለከት ልቤ ይሰማል ፡፡ ዛሬ ማታ ከሥራ በኋላ አንድ የመጠጥ ነገር አለ ፣ እናም አውታረመረብን ማገናኘት ይጠበቅብኛል ፡፡ ድምጾቹ “አንተ ራስህን ሞኝ ልታደርግ ነው” ድምፆቹ ይጮኻሉ እና ልቤ አንድ ጊዜ እንደገና መምታት ይጀምራል ፡፡

ከሌሊቱ 11 30 በስብሰባ ጥሪ ወቅት በጣም መሠረታዊ ለሆነ ጥያቄ መልስ በመስጠት ድም my በትንሹ ይሰነጠቃል ፡፡ በምላሹ ዓይኖቼን እደማለሁ እና እንደ ተዋረድኩ ይሰማኛል ፡፡ መላ ሰውነቴ በሀፍረት እየተቃጠለ እና ከክፍሉ ውጭ መሮጥ በጣም እፈልጋለሁ ፡፡ ማንም አስተያየት አይሰጥም ፣ ግን እነሱ ምን እያሰቡ እንደሆነ አውቃለሁ “ምን አይነት ፍርሃት”

ከምሽቱ 1 ሰዓት የሥራ ባልደረቦቼ በምሳ ሰዓት ወደ ካፌ ቢወጡም ግብዣውን አልቀበልም ፡፡ እኔ የማይመች ባህሪን ብቻ አደርጋለሁ ፣ ስለዚህ ምሳቸውን ለምን ያበላሻሉ? በተጨማሪም ፣ እነሱ ስለ ሚያዝኑኝ ብቻ እንደጋበዙኝ እርግጠኛ ነኝ ፡፡ በሰላቴ ንክሻዎች መካከል ፣ ለዚች ምሽት የውይይት ርዕሰ ጉዳዮችን ፃፍኩ ፡፡ በእርግጠኝነት በተወሰነ ጊዜ ውስጥ እቀዛለሁ ፣ ስለሆነም ምትኬ ማግኘቱ የተሻለ ነው ፡፡

3 30 ሰዓት ለሁለት ሰዓታት ያህል በዚህ ተመሳሳይ የተመን ሉህ ላይ እየተመለከትኩኝ ነው ፡፡ ማተኮር አልችልም ፡፡ በዚህ ምሽት ሊከሰቱ ከሚችሉ ሁኔታዎች ሁሉ አዕምሮዬ እየሄደ ነው ፡፡ መጠጤን በአንድ ሰው ላይ ብፈሰስስ? ተጉ I ፊቴ ላይ ብወድቅስ? የኩባንያው ዳይሬክተሮች በጣም ይናደዳሉ ፡፡ ምናልባት ሥራዬን አጣለሁ. ኦ ፣ ለእግዚአብሄር ስል ለምን በዚህ መንገድ ማሰብ ማቆም አልችልም? በእርግጥ ማንም በእኔ ላይ አያተኩርም. ላብ እና ውጥረት ይሰማኛል ፡፡

ከምሽቱ 6 15 ዝግጅቱ የተጀመረው ከ 15 ደቂቃዎች በፊት ሲሆን እኔ በመፀዳጃ ቤቶች ውስጥ ተደብቄያለሁ ፡፡ በሚቀጥለው ክፍል ውስጥ የፊቶች ባህር እርስ በእርስ እየተደባለቀ ነው ፡፡ ሌሊቱን ሙሉ እዚህ መደበቅ እችል ይሆን ብዬ አስባለሁ? እንደዚህ አይነት ፈታኝ ሀሳብ ፡፡

ከምሽቱ 7 ሰዓት ከአንድ እንግዳ ጋር አውታረመረብ መገናኘት ፣ እና እሱ አሰልቺ እንደሆነ እርግጠኛ ነኝ። ቀኝ እጄ በፍጥነት እየተንቀጠቀጠ ነው ፣ ስለሆነም በኪሴ ውስጥ እጭና እንደማያስተውል ተስፋ አደርጋለሁ ፡፡ ሞኝ እና የተጋለጥኩ ይሰማኛል ፡፡ ትከሻዬን እያየ ይቀጥላል ፡፡ እሱ ለመሸሽ በጣም መፈለግ አለበት። ሌሎች ሁሉም ሰዎች እራሳቸውን የሚደሰቱ ይመስላሉ። ምነው ቤት ውስጥ ብሆን ደስ ባለኝ ፡፡

8 15 ሰዓት በራሴ ውስጥ ያሉትን እያንዳንዱን ውይይቶች እንደገና ለመድገም ወደ ቤቴ የሚወስደውን ጉዞ በሙሉ አጠፋለሁ ፡፡ ሌሊቱን ሙሉ ያልተለመደ እና ሙያዊ ያልሆነ መስሎኝ እርግጠኛ ነኝ። አንድ ሰው አስተውሎ ይሆናል ፡፡

9:00 ሰዓት በቀን ሙሉ በሙሉ ደክሞኝ አልጋ ላይ ነኝ ፡፡ በጣም ብቸኝነት ይሰማኛል ፡፡

እፎይታ ማግኘት

በመጨረሻም ፣ እንደነዚህ ያሉት ቀናት ተከታታይ የሽብር ጥቃቶችን እና የነርቭ መረበሽ አስከትለዋል ፡፡ በመጨረሻ እራሴን በጣም እገፋፋለሁ ፡፡

ሐኪሙ በ 60 ሰከንዶች ውስጥ “የማህበራዊ ጭንቀት መዛባት” ምርመራ አደረገኝ ፡፡ ቃላቱን እንደተናገረች በእፎይታ እንባዬ ፈነዳሁ ፡፡ ከነዚህ ሁሉ ዓመታት በኋላ “እሱ” በመጨረሻ ስም ነበረው ፣ እናም እሱን ለመቋቋም አንድ ነገር ማድረግ እችል ነበር። የ CBT ቴራፒ ኮርስ መድኃኒት እንድታዘዝ ታዘዝኩኝና ለአንድ ወር ሥራ ፈትቼ ነበር ፡፡ ይህ እንድፈወስ አስችሎኛል ፡፡ በሕይወቴ ውስጥ ለመጀመሪያ ጊዜ ያን ያህል የተሰማኝ ስሜት አልተሰማኝም ፡፡ ማህበራዊ ጭንቀት ሊቆጣጠር የሚችል ነገር ነው ፡፡ ከስድስት ዓመት በኋላ ፣ እና እንደዚያ እያደረግሁ ነው። ተፈወስኩ ብየ ውሸትን እወዳለሁ ፣ ግን ደስተኛ ነኝ እና ለአሁን ሁኔታ ለባሪያዬ ባሪያ አይደለሁም ፡፡

በዝምታ በጭራሽ በአእምሮ ህመም አይሰቃዩ ፡፡ ሁኔታው ተስፋ ቢስ ሆኖ ሊሰማው ይችላል ፣ ግን ሁል ጊዜ ሊከናወን የሚችል ነገር አለ።

ክሌር ኢስትሃም የብሎገር እና “ሁላችንም እዚህ አበድተናል” የሚል ደራሲ ደራሲ ናት። ከእሷ ጋር መገናኘት ይችላሉ ብሎግዋን, ወይም እሷን በትዊተር ላይ @ ክላይይ ፍቅር.